ks. Korbecki Tadeusz (†9 III 2016)

KORBECKI Tadeusz Stanisław, ks. Tadeusz Korbecki (1941 – 2016)

Urodził się 24 I 1941 w Błędowej Tyczyńskiej, w diecezji przemyskiej, w rodzinie rolnika Walentego i Anieli z d. Mazimek. Następnego dnia ochrzczono go w kościele parafialnym w Chmielniku (w latach 1949-98 miejscowość ta nosiła nazwę Chmielnik Rzeszowski). Od 1 IX 1957 do 1961 uczęszczał do NSD w Wadowicach na Kopcu.

W Ząbkowicach Śląskich rozpoczął nowicjat i 8 IX 1961 przyjął tam pallotyńską sutannę z rąk ks. Eugeniusza Werona. Również w Ząbkowicach dwa lata później, na ręce tegoż prowincjała, złożył pierwszą profesję, a wieczną – 8 IX 1968 w Ołtarzewie – na ręce ks. Józefa Dąbrowskiego. W latach 1962-64 studiował w Ołtarzewie filozofię. Jako kleryk został 3 XI 1964 powołany do zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w Opolu do 1966. Po powrocie do seminarium ponowił drugą profesję i kontynuował studia teologii (1966-70). Pracę seminaryjną napisał pt. Paradoksy Ewangelii (Ołtarzew 1969). Święcenia kapłańskie przyjął 14 VI 1970 w Ołtarzewie z rąk bpa Bronisława Dąbrowskiego.

Po święceniach przez rok odbywał w Gdańsku (dom przy ul. Elżbietańskiej) studium pastoralne, tzw. tirocinium, przygotowujące go do pracy duszpasterskiej, a następnie pozostał tam przez kolejny rok 1971-72. Placówkę opuścił 15 I 1973, by przygotować się do wyjazdu na misje do Brazylii. Polskę pożegnał 2 IV, by zatrzymać się na krótko w Paryżu i stąd 4 IV wyleciał do Rio de Janeiro, a potem do Erechim. Przybył tam w grupie trzech pionierów powojennej historii misyjnej polskich pallotynów (księża: Jan Jędraszek i Czesław Zając). Doświadczenia duszpasterskie zdobywał najpierw w polskiej parafii Getúlio Vargas, na południu Brazylii (u ks. proboszcza kanonika Stanisława Olejnika †1987), w diecezji Erechim, a następnie przybył do Rio de Janeiro, gdzie z ks. Jędraszkiem przeszedł przez 3-miesięczne studium, pogłębiając znajomość języka portugalskiego i kultury brazylijskiej. Obaj zatrzymali się u włoskich pallotynów pracujących od wielu lat w dwóch rozległych parafiach w Bento Ribeiro – dzielnicy położonej na peryferiach Rio de Janeiro.

Już 30 VI 1974 ks. Tadeusz został proboszczem parafii São Roque w Rio de Janeiro. Funkcję tę spełniał do 1981, a potem był tam wikariuszem. W latach 1975-79 pełnił urząd wicedelegata prowincjała na Brazylię. Ks. Tadeusz uzyskał teren w rozwijającej się dynamicznie dzielnicy Vila Valqueire, na którym w 1980 zaczął budowę kościoła pw. Miłosierdzia Bożego (Divina Misericórdia). Z pomocą architekta i inżynierów sam przygotował projekt i plany świątyni. „Kiedy zostały zatwierdzone, można było zaczynać. Na pierwszy apel o pomoc w budowie kościoła nikt nie odpowiedział, więc ks. Korbecki sam rozpoczął wykopy łopatą. Potem zjawił się jeden chętny i przez kilka dni pracowali razem. Powoli jednak ludzi ruszyło sumienie, zaczęli pomagać, organizować sprzęt i praca naprawdę ruszyła. Dlatego już [27 IX 1981] biskup pomocniczy archidiecezji [São Sebastião do Rio de Janeiro], Carlos Alberto [Etchandy Gimeno Novarro †2003], poświęcił kamień węgielny – zostały ukończone fundamenty kościoła” (Lesław Gwarek, 40-lecie polskich pallotynów w Brazylii, w: Posłani. Misyjne zaangażowanie pallotynów, Ząbki 2015, s. 70). W uroczystości poświęcenia kamienia węgielnego uczestniczył generał Stowarzyszenia ks. Ludwig Münz.

W 1981 zrezygnował z probostwa São Roque i zajął się tylko budową kościoła. Wznoszenie murów świątyni zakończono w V 1983 (do 1987 kościół został niemal całkowicie wykończony). Kościół zbudowano bez żadnych dotacji, wysiłkiem wielu parafian i ludzi dobrej woli. Proboszcz wykonywał prace elektryczne, hydrauliczne, kamieniarskie i wszystkie inne możliwe. Już 9 V 1983 Eugênio kard. de Araújo Sales (†2012), abp São Sebastião do Rio de Janeiro, erygował parafię Miłosierdzia Bożego, a ks. Tadeusz został ustanowiony proboszczem (był nim do 29 II 1992; od tego czasu był tam wikariuszem). Po zakończeniu budowy kościoła rozpoczął wznosić przy parafii dom dla ludzi starszych. Pomagał też w budowie domów ludzi biednych.

W okresie 1990-95 sprawował w delegaturze brazylijskiej funkcję sekretarza ds. Miłosierdzia Bożego (od 1993 agenda ta nosiła nazwę Sekretariat ds. Kultu Miłosierdzia Bożego). Ks. Korbecki zorganizował kongres poświęcony problematyce miłosierdzia Bożego, wydał dokumenty Stolicy Apostolskiej na ten temat oraz krótki życiorys s. Faustyny Kowalskiej, obrazki i modlitwy. Obowiązki spowiednika nowicjuszy wykonywał w latach 1995-97. Wikariuszem w parafii São Sebastião w Itaipu (dzielnica miasta Niterói) został mianowany 22 IV 1996.

W 1998 powrócił do kraju i zatrzymał się początkowo w Gdańsku (od 25 XI w domu przy ul. Elżbietańskiej), a następnie w Warszawie (od 1 II 1999). W 1999 wyjechał znów na misje, tym razem do Meksyku. Tam od 9 VI był wikariuszem pallotyńskiej parafii św. Jana Chrzciciela w Tenango del Aire (od 2002 jest to sanktuarium Bożego Miłosierdzia). Ostatecznie ze względów zdrowotnych wrócił do Polski w 2008 i od 25 VIII przebywał w Częstochowie, będąc do dyspozycji rektora domu. Rok później został przeniesiony do Ząbkowic Śląskich. Tu od 1 IX tr. do IX 2014 był kapelanem Ojców Bonifratrów.

W XII 2014, po złamaniu kości biodrowej, pojawiło się u niego znaczne pogorszenie zdrowia. Do tego doszła przewlekła choroba układu krążeniowego, stąd na krótko przed zgonem został przewieziony do Hospicjum św. Jana Ewangelisty w Szczecinie, gdzie po dwóch dniach pobytu zmarł 9 III 2016 o godz. 21.30. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 17 III w Ząbkowicach Śląskich w kościele Najśw. Serca Pana Jezusa. Mszy koncelebrowanej przewodniczył ks. prowincjał Adrian Galbas. On też wygłosił homilię pogrzebową (jej pełny tekst zob. poniżej w Materiałach źródłowych), w której podkreślił obecność krzyża w życiu i powołaniu kapłana. Zauważył, że w życiu ks. Tadeusza był obecny wymiar doświadczenia krzyża, cierpienia, samotności i choroby, ale i aspekt głoszenia Chrystusa Ukrzyżowanego Mszę koncelebrowało ok. 50 kapłanów, a wśród nich kilku księży diecezjalnych, ks. Piotr Korbecki – bratanek zmarłego ze zgromadzenia saletynów oraz rodzina ks. Tadeusza, znajomi, parafianie z jego rodzinnej parafii w Woli Rafałowskiej (przyjechali autokarem), z Ząbkowic Śląskich, osoby konsekrowane, a wśród nich: klerycy z Ołtarzewa, bracia pallotyni i bonifratrzy, delegacja sióstr klarysek oraz nowicjusze. Pod koniec Mszy w imieniu kolegów kursowych przemawiali: ks. prof. Czesław Parzyszek, reprezentant Prowincji Chrystusa Króla i ks. Stanisław Rudziński oraz br. Doroteusz z zakonu bonifratrów, który zauważył, że śmierć ks. Tadeusza, apostoła Miłosierdzia Bożego, wpisuje się w Rok Święty Miłosierdzia, a także przedstawicielka rodziny zmarłego. Kondukt na cmentarz poprowadził rektor ząbkowicki ks. Marek Chmielniak. Ks. Korbecki spoczął w kwaterze pallotyńskiej na tamtejszym cmentarzu komunalnym.

Miał wielkie nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego, które jako pierwszy z pallotynów propagował w Rio de Janeiro. Już w 1986 założył w swojej parafii Miłosierdzia Bożego stowarzyszenie kościelne – Ruch Czcicieli Miłosierdzia Bożego. Od 1988, razem ze wspólnotą Emmanuel, w święto Miłosierdzia Bożego, organizował w swojej parafii Spotkania z Miłosierdziem, by następnie przenieść je na stadion miejski Maracanzinho. Uczestniczyło w nich ponad 20 000 ludzi. Później z okazji remontu stadionu przeniesiono je do katedry w Rio de Janeiro. Festyn Spotkanie z Miłosierdziem trwa nadal. W jego oprawę, oprócz części liturgicznej, włączono też przedstawienie teatralne, łączące misterium Miłosierdzia Bożego z życiem mieszkańców Brazylii.

Zbudowany przez ks. Korbeckiego kościół Miłosierdzia Bożego w Vila Valqueire stał się we IX 2009 Archidiecezjalnym Sanktuarium Miłosierdzia. „W dniach 6-9 VII 2012 w sanktuarium miał miejsce I Archidiecezjalny Kongres Miłosierdzia Bożego. Tak jak marzył ks. Korbecki, pielgrzymują tu ludzie, dokonuje się formacja duchowa, rozwija się działalność charytatywna, a koronka do miłosierdzia Bożego płynie do Boga z sanktuarium i przez radio na całą Brazylię” (dz. cyt., s. 72).

Na stadionie Maracanzinho, niezależnie od Ruchu Miłosierdzia Bożego, ks. Jarosław Kaczmarek zorganizował z czasem Festiwal Muzyki Pallotyńskiej. Na tym samym stadionie pallotyni zaczęli organizować rekolekcje karnawałowe, trwające od soboty przed Środą Popielcową do Środy Popielcowej (archidiec. Rio de Janeiro organizuje rekolekcje pod nazwą „Rio de Agua Viva” – Rzeka Żywej Wody).

Kult Miłosierdzia szerzył ks. Tadeusz też poprzez pismo „Promień”, którego był redaktorem. Pozostawił też artykuły w pallotyńskich pismach: „Przed Wyjściem na Łany”, „Nasz Prąd” (prowadził m.in. Kronikę w latach 1967-68), „Królowa Apostołów”, „Pallotyńskie Horyzonty Misyjne”, „Wiadomości Prowincji Chrystusa Króla” i „Horyzonty Misyjne”.